Κρίση. Μία λέξη, πολλές ερμηνείες και κυρίως πολλές σκέψεις. Μαύρες σκέψεις, θα μου πείτε και δε θα διαφωνήσω. Εν μέρει μόνο. Τα τελευταία 3 χρόνια η καθημερινότητά μας είναι στοιχειωμένη από μία λέξη που θα περάσουν πολλές γενιές για να σβήσουν τα κατάλοιπά της. Όμως εγώ και πάλι, από φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος, θα επιλέξω να δω τη θετική της πλευρά. Εκείνη που λέει ότι η κρίση μάς έκανε περισσότερο ώριμους.
Της Νικολέτας Σφακιανάκη
Ακόμα και εμάς τους νέους. Και αυτό γιατί αναγκαστήκαμε να δούμε τα πράγματα με μια ωριμότητα που μας επιβάλλεται έστω και έμμεσα. Πλέον υπολογίζουμε. Όχι μόνο το κάθε ευρώ που θα βγει από την τσέπη μας, αλλά και εκείνο που με κόπο καταφέρνουμε να εισπράξουμε. Η φράση "τα αγαθά κόποις κτώνται" έγινε κτήμα μας. Για αυτό και όποιο νέο φοροεισπρακτικό μέτρο μάς κάνει να πνιγόμαστε από αδικία.
Όμως, τι άλλο υπολογίζουμε; Το δίπλα μας. Εκείνον για τον οποίο δεν είχαμε δώσει σημασία μέχρι σήμερα. Εκείνον που αδυνατεί να αντεπεξέλθει και ξέρουμε ότι μόνο αν του προσφέρουμε έναν ώμο να ακουμπήσει θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Και το κάνουμε πλέον. Έτσι έχουμε έρθει ο ένας πιο κοντά στον άλλον. Ακόμα και με πρόσωπα του συγγενικού και φιλικού μας περιβάλλοντος. Η αποξένωση είχε (και έχει ακόμα βέβαια σε μεγάλο βαθμό) διαλύσει κάθε κοινωνική ισορροπία. Ζούσαμε σε μία κοινωνία πνιγμένη στο "εγώ" του καθένα από εμάς. Πλέον επιλέγουμε να περάσουμε όμορφες στιγμές στο σπίτι μας μαζί με την παρέα μας και να κάνουμε αυτό που κάποτε φάνταζε περιττό. Να συζητήσουμε. Η αλληλεγγύη έχει αποκτήσει ξανά νόημα. Και αυτήν τη φορά ουσιαστικό.
Τώρα έχουν αλλάξει πολλά. Ακόμα και οι συνήθειες. Πλέον αφήνουμε το αυτοκίνητο στο σπίτι και επιλέγουμε το λεωφορείο για να πάμε στο κέντρο της πόλης ή ακόμη και να μεταβούμε σε αυτό με τα πόδια. Για οικονομικούς λόγους, ναι. Αλλά το καλό έχει συντελεστεί. Κάτι που ποτέ δεν κατάφεραν τα πολυπληθή μηνύματα περί περιβαλλοντικής ευαισθησίας.
Εκείνο το οποίο κατάφερε η κρίση δεν το είχε καταφέρει τίποτα στο παρελθόν. Πλέον ζητάμε τα πάντα να λειτουργούν έτσι όπως πρέπει. Σκεφτείτε κάτι απλό: Ζητάμε αποδείξεις για κάθε αγορά. Γιατί ξέρουμε ότι όλοι πρέπει να είμαστε ίσοι μέσα στην κρίση, που τώρα δείχνει τα πιο αιχμηρά δόντια της, και θέλουμε όλα να λειτουργούν με διαφάνεια. Και η αλήθεια για εμένα είναι μία. Αν αυτή η κοινωνία καταφέρει έτσι ώριμη να παραμείνει ως μία γροθιά ενωμένη, ναι θα καταφέρει να ξεπεράσει οποιοδήποτε μαύρο παρόν και να περάσει σε ένα μέλλον που θα μας αξίζει. Και εμάς και των παιδιών μας. Θα έχουμε θέσει εκείνες τις στέρεες κοινωνικές βάσεις, οι οποίες θα μπορέσουν να μας κρατήσουν σταθερά στη γη, από τα σύννεφα που κάποτε όλοι μαζί πετούσαμε.
Μην μπλέξουμε τώρα τα περί πολιτικής και πολιτικών. Όχι, αυτήν τη στιγμή επιλέγω να αφήσω την ξερή, ωμή και βίαιη πολιτική μακριά από τις σκέψεις που καταγράφω. Ας κρατήσουμε το "εμείς", που πλέον είναι αισιόδοξα πιο δυνατό μέσα στην άλλοτε εγωπαθή κοινωνία μας . Εις το επανιδείν.
