Φθινόπωρο του 2006-άνοιξη του 2013.Σχεδόν επτά χρόνια "φαγούρας". Μεγάλες κουβέντες. Σφοδρές αντιδράσεις. Και πολύ μα πάρα πολύ μελάνι, ικανό να πλημμυρίσει τον κάμπο της Μεσαράς. Η δημιουργία διαμετακομιστικού κέντρου στο Τυμπάκι με την παράλληλη κατασκευή λιμενικών εγκαταστάσεων ακτοπλοΐας και σκαφών αναψυχής ξεκίνησε ως έμπνευση ενός, ακολούθησαν αρκετοί αλλά ξεσηκώθηκαν απέναντι σε αυτό το έργο ακόμη περισσότεροι. Ποιός αλήθεια θυμάται τη περίοδο 2006-2008 τις πολεμικές ανακοινώσεις και τα ψηφίσματα ενάντια ακόμη και στη σκέψη για την κατασκευή ενός έργου αυτής της εμβέλειας. Ποιός μπορεί -αλλά μάλλον πλέον δεν θέλει -να ανακαλέσει στη μνήμη του, τις ομηρικού τύπου, συνεδριάσεις Νομαρχιακών Συμβουλίων , Δημοτικών Συμβουλίων, Συμβουλίων τοπικών διαμερισμάτων, πολιτιστικών συλλόγων, κινημάτων της οικολογίας και πάνω απ'όλα της προόδου και φυσικά των κομμάτων; Οι περισσότεροι λίγο έως πολύ έθεταν με το δικό τους τρόπο, τα δικά τους προσκόμματα. Κάπως έτσι και αυτό το έργο "πάγωσε". Το κινεζικής- πρωτίστως- προέλευσης ενδιαφέρον εστιάστηκε σε άλλες λιμενικές γωνιές του πλανήτη. Ακόμη και κοντινές , όπως του Πειραιά με την επένδυση της Cosco. Και οι "πολέμιοι" του έργου εμφανίστηκαν περίπου ως νικητές ,οι οποίοι κατατρόπωσαν τον "εισβολέα" με τα σχιστά μάτια που ήθελε να αλώσει τη πόλη και να αφαιμάξει τον ιδρώτα και τον πλούτο των "χωρικών" δημιουργώντας ένα ελληνικό προτεκτοράτο με κινεζική σημαία. Όσο δε για τους εμπνευστές του έργου ποτέ δεν δόθηκε η δυνατότητα στους ίδιους τους πολίτες να επιβεβαιώσουν τις πολιτικές τους προθέσεις και την ικανότητα τους για την υλοποίηση του έργου, αφού τουλάχιστον η πολιτική βούληση περίσσευε . Οι αντιδράσεις της άρνησης και του "όχι" τους έδωσαν το "άλλοθι"- ασχέτως αν το επιδίωξαν ή όχι-για να μπορούν σήμερα -και ορθώς -να μην λογοδοτούν αφού δεν έχει προχώρησε τίποτα πέρα από κάποιες προκαταρκτικές μελέτες. Και φθάνουμε στο σήμερα. Επτά χρόνια μετά. Η ελληνική οικονομία ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι. Η υπανάπτυξη συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Ενώ η ανεργία αγγίζει το 30%.Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναζητούμε επανεκκίνηση της ανάπτυξης και προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Με το σημερινό κλίμα να μην έχει καμία σχέση με την περίοδο των παχιών αγελάδων, οι ίδιοι περίπου εμπνευστές του έργου που το 2006 είχαν μείνει απελπιστικά μόνοι, επανέρχονται. Μόνο που αυτή τη φορά έχουν να καλύψουν διπλό δρόμο. Από τη μια να κερδίσουν την χαμένη εμπιστοσύνη των επενδυτών και από την άλλη να καταφέρουν να εξασφαλίσουν τους ευνοϊκότερους δυνατούς όρους για τη χώρα, την Κρήτη και τη περιοχή του Τυμπακίου. Μια τέτοια προσπάθεια θα γίνει και την ερχόμενη Τετάρτη. Ο Έλληνας πρωθυπουργός μαζί με την υπόθεση του αεροδρομίου Καστελίου ,για το οποίο δεν υπάρχουν αντιδράσεις αλλά ενστάσεις, θα συμπεριλάβει στις συνομιλίες του στο Πεκίνο και τη δημιουργία διαμετακομιστικού κέντρου στο Τυμπάκι. Το αποτέλεσμα των επαφών με του κινέζους αργά η γρήγορα θα διαφανεί. Κι αν δεν αποδώσουν καρπούς κάποιος άλλος επενδυτής θα εμφανιστεί. Εκείνο όμως που προέχει και αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός θετικού επενδυτικού περιβάλλοντος είναι να καταλήξουμε εμείς τι θέλουμε. Καθαρές κουβέντες και από όλους. Κόμματα, βουλευτές, αυτοδιοίκηση, πολίτες. Τι θέλουμε, πώς το θέλουμε και τι ζητάμε. Όσο δεν το πράττουμε- όχι μόνο για το συγκεκριμένο έργο- το μόνο που προσφέρουμε είναι χρόνο σε κυβερνήσεις και πολιτικούς ταγούς να υπόσχονται ανέξοδα, γνωρίζοντας ότι όλο και κάποιοι θα βρεθούν να πουν ένα λυτρωτικό "όχι". Κάπως έτσι εκείνοι θα έχουν κάνει το πολιτικό τους χρέος ότι προσπάθησαν αλλά… και εμείς θα έχουμε μείνει να κοιταζόμαστε άνεργοι, με έργα υποδομής της δεκαετίας του 80' , εσωστρεφή επιχειρηματικότητα και αγροτική ανάπτυξη σκεπασμένη με πλαστικά νάιλον. Με συγχωρείτε αλλά εγώ θα προτιμήσω το "ναι". Καλύτερα να πορεύεσαι προσπαθώντας να διερευνήσεις πλούσιες ελπίδες παρά φτωχά άλλοθι.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημ. ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ
