ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΩΣΤΕ …
«Αν επιθυμούμε να ξαναχτίσουμε τις πόλεις μας , πρέπει πρώτα να ξαναχτίσουμε τις γειτονιές μας» έλεγε ο Harvey Milk , εμπνευσμένος ακτιβιστής , ενεργός πολίτης τη δεκαετία του '60 .
Πως τα καταφέραμε έτσι και δεν γνωρίζουμε ούτε καν το όνομα του γείτονα μας , απορίας άξιο . Στις μεγάλες πόλεις της Δύσης , στην Αμερική για παράδειγμα , η αποξένωση ήρθε μαζί με τους ουρανοξύστες και τα τεράστια blogs διαμερισμάτων . Σε εμάς άργησε λίγο αλλά τα τελευταία χρόνια τείνουμε να ζούμε κοινωνικά απομονωμένοι .
Σα να μας ενοχλεί η καλημέρα στο ασανσέρ με τον ένοικο του διπλανού διαμερίσματος .
Δε θέλουμε και πολλά με τους γείτονες , τους ξέραμε και εχθές ; Το ρισκάρεις να αρχίσεις επαφές με αγνώστους και αν είναι τίποτα περίεργοι ;Και τα παιδιά δε χρειάζεται να έχουν πολλά πάρε δώσε με τα γειτονόπουλα , άντε κανένα κυνηγητό στην πυλωτή να παίξουν και μετά σπίτια τους , για επισκέψεις ούτε λόγος , έχουμε άλλα προβλήματα τώρα να λύσουμε . Οι επισκέψεις μας πονοκεφαλιάζουν .
Σας φαίνεται υπερβολικό ; Και όμως στις μεγαλουπόλεις της χώρας μας πιότερο μας ταιριάζει τώρα πια η μιζέρια και η μοναξιά παρά η καλή καρδιά και η παρέα .
Παλιότερα πήγαινες στη γειτόνισσα να δανειστείς ότι σου λειβόταν , λίγη ζάχαρη , δυο κουταλιές καφέ , κανένα κουτί γάλα , καμιά ντομάτα . Τώρα για να πας επίσκεψη πρέπει να κλείσεις ραντεβού . Και έπειτα λέμε «Χαθήκαμε μωρέ ….» .
Την έμφυτη ανάγκη μας για επικοινωνία χάσαμε . Σε τέσσερεις τοίχους κλειστήκαμε και στον εαυτό μας . Ξεχάσαμε τις βεγγέρες , χάσαμε τους φίλους μας και στο τέλος μείναμε μόνοι μας .
Ας το πάρουμε τώρα αλλιώς και ας ξεκινήσουμε από την αρχή . Η ευκαιρία μας έχει δωθεί . Είμαστε τόσο ζορισμένοι που αν δε ζητήσουμε και αν δε δεχτούμε βοήθεια από τον διπλανό μας , μας πήρε και μας σήκωσε .
Τέλος η αυτάρκεια του διαμερίσματος και η επίπλαστη ευτυχία της plasma .
Τώρα ήρθε η ώρα να ξαναβγούμε έξω στη γειτονία μας , αν θέλουμε τα μυαλά μας και η ψυχή μας να συνεχίσουν να στέκονται καλά .Ήρθε η στιγμή οι γειτονιές να γίνουν και πάλι παρέες . Το μοναχικό δεν μας πάει και είναι και αποτυχημένο . Το ομαδικό όμως πάντα μας βγάζει ασπροπρόσωπους. Ας βγούμε έξω και με ανοιχτή καρδιά να ξαναχτίσουμε τις γειτονιές μας . Πως ; Ας ξεκινήσουμε από το κοντινό παρκάκι . Οι μαμάδες που το επισκέπτονται συχνά ας οργανώσουν μια ημέρα καθαριότητας . Οι μπαμπάδες ας βάψουν και ας φυτέψουν μερικά λουλούδια . Οι νεότεροι ας οργανώσουν ένα πάρτι γνωριμίας .
Και αν δεν είστε ακόμη έτοιμοι για κάτι μεγάλο , ξεκινήστε τις επισκέψεις μόνοι σας . Χτυπήστε το κουδούνι του γέροντα που μένει δίπλα σας , φιλέψτε τον ένα γλυκό ή πηγαίνετε του ένα πιάτο φαγητό . Μη διστάσετε να βοηθήστε την κυρία που μένει στο δίπλα διαμέρισμα μόνη της . Κάντε της μια εξυπηρέτηση και τρέξτε εσείς μέχρι το φαρμακείο για την αγωγή της . Μαζέψτε παιχνίδια και ρούχα παλιά αλλά σε καλή κατάσταση και κάντε δώρο στην οικογένεια του παρακάτω στενού που τα βγάζει δύσκολα πέρα .Οι ιδέες είναι δεκάδες . Κάντε την αρχή και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους .
Η αλληλεγγύη ψάχνει τρόπους να μπει στη ζωή μας . Αφήστε την να τρυπώσει , μαζί με την αγάπη και το σεβασμό , καθετί δύσκολο , μοιάζει περισσότερο υποφερτό .
