Το γεγονός που αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα "Νέα Κρήτη" δεν είναι πρωτοφανές, ούτε το μοναδικό στο χώρο της δημόσιας υγείας. Φοβούμαστε πως δε θα είναι και το τελευταίο. Αναδεικνύει όμως μέσα από όλες τις πτυχές του την παθογένεια ενός συστήματος, που δεν είναι τίποτα άλλο από το... ρόγχο θανάτου για όποιον πλησιάζει σήμερα νοσοκομείο ή Κέντρο Υγείας, ιδίως στην περιφέρεια της χώρας, και παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλουν δεκάδες εργαζόμενοι με φιλότιμο σε αυτά.
Αποδεικνύει ταυτόχρονα περίτρανα ότι, πίσω από πομφόλυγες για την υγειονομική αυτάρκεια του νησιού, ανθρώπινες ζωές χάνονται, χωρίς ίχνος δικαιώματος ελπίδας, περίπου ως "συστημένα δέματα" για τον άλλο κόσμο...
Αφορμή το σοβαρό περιστατικό που διαδραματίστηκε την περασμένη Παρασκευή το μεσημέρι κατά την εφημερία στο ΠΑΓΝΗ και την "Οδύσσεια" για ένα νέο συνάνθρωπό μας 45 ετών. Μια "Οδύσσεια" όμως που δεν είχε "Ιθάκη", αλλά το θάνατο στον προθάλαμο νοσοκομείου των Αθηνών, πριν προλάβουν καν να του προσφέρουν την πολυπόθητη βοήθεια. Μια ζωή ενός νέου ανθρώπου χάθηκε, κάπου μεταξύ ανυπαρξίας επικεφαλής στην Καρδιοχειρουργική Κλινική στο ΠΑΓΝΗ, πολιτικής βούλησης για ιατρικές πράξεις από εξειδικευμένους γιατρούς, μέχρι την ύπαρξη επικεφαλής, γνωματεύσεων από τηλεφώνου και γραφειοκρατίας και απροθυμίας νοσοκομείων της Αθήνας.
Η τραγωδία
Το σκηνικό αυτό δε στήνεται για πρώτη φορά και, δυστυχώς, δε θα είναι και η τελευταία. Απλά η απίστευτη αυτή ιστορία, που διαδραματίστηκε την περασμένη Παρασκευή στο ΠΑΓΝΗ, αναδεικνύει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την τραγικότητα του συστήματος υγείας στην Κρήτη και τη χώρα μας.
Καταρρίπτει το μύθο της υγειονομικής αυτάρκειας σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Μεσογείου, που ιδίως το καλοκαίρι τετραπλασιάζει τον πληθυσμό του ελέω τουριστών και αναδεικνύει πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη, και λόγω των αποστάσεων από την Αθήνα, για μια δημόσια υγεία στην Κρήτη σε πλήρη ανάπτυξη και όχι υποβάθμιση όπως τώρα. Ενός συστήματος που, δυστυχώς, στις μέρες μας συνεχώς περικόπτεται και καταρρέει. Ακόμη κι αν μάταια φτιασιδώνεται με συγχωνεύσεις και απορροφήσεις σαν μια "υπέργηρη ιερόδουλο", που ο χρόνος της ακυρώνει κάθε προσπάθεια. Αλίμονο όμως, στην περίπτωσή μας χάνονται ανθρώπινες ζωές.
Ο "Γολγοθάς" από τα εξωτερικά ιατρεία: Το ιστορικό μιας κατάληξης μη αναστρέψιμης...
21ος αιώνας. Ηράκλειο. Πανεπιστημιακό (!) Νοσοκομείο Ηρακλείου. Ημέρα εφημερίας. Μεσημέρι Παρασκευής 22 Φεβρουαρίου. Πού να απευθυνθεί κανείς; Πού αλλού; Εκεί!
Νέος συνάνθρωπός μας. Μόλις 45 ετών. Συμπτώματα: Πόνος στο θώρακα και στην κοιλιά. Επειγόντως μεταφορά στα εξωτερικά ιατρεία των Επειγόντων Περιστατικών.
Από εδώ όμως αρχίζει ο "Γολγοθάς" του 45χρονου ασθενούς, των συγγενών του, που τον συνοδεύουν, αλλά και όσων εκ των γιατρών εναγωνίως ψάχνουν να βρουν λύση στο ασυγκίνητο και ψυχρό σύστημα. Ένα σύστημα που "ορθοτομεί" αριθμούς, περικοπές, κρεβάτια και υλικά, αλλά χάνει αυτούς που υποτίθεται ως Δημόσιο είναι εδώ για να υπηρετεί, τους πολίτες.
Διάγνωση: Διαχωριστικό ανεύρυσμα αορτής. Κατάσταση, σοβαρή και επείγουσα. Μια νέα ζωή κινδυνεύει. Και ποια είναι η αντιμετώπιση μετά από 23 (!) χρόνια λειτουργίας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου; Δυστυχώς ακόμη αναζητείται, αλλά δεν υπάρχει για τεχνικούς (!) λόγους.
Ποιοι άραγε να 'ναι αυτοί; Βασικά η μη έναρξη λειτουργίας της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής, με βασική αιτία τη μη τοποθέτηση επικεφαλής σε αυτήν πανεπιστημιακού γιατρού!!! Γιατροί εξειδικευμένοι στο νοσοκομείο για τέτοιες περιστάσεις φυσικά και υπάρχουν, μόνο που είναι του ΕΣΥ, άρα βάσει πρωτοκόλλου δεν έχουν το δικαίωμα, η κλινική δε λειτουργεί και το δικαίωμα στη ζωή για έναν 45χρονο μετατρέπεται σε "ρώσικη ρουλέτα", μόνο που και αυτή τη φορά η "σφαίρα" ήταν στη "θαλάμη".
Ο ασθενής νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΠΑΓΝΗ. Όλοι οι γιατροί κάνουν ό,τι μπορούν για να τον κρατήσουν σε σταθερή κατάσταση. Την ίδια ώρα ξεκινάει ένας "τραγελαφικός μαραθώνιος". Αναζητείται, εκτός Κρήτης, καρδιοχειρουργικό κέντρο να αναλάβει το 45χρονο ασθενή, ως μοναδική ελπίδα για να σωθεί. Όλες οι συνεννοήσεις γίνονται με το κέντρο αεροδιακομιδών του ΕΚΑΒ και καταγράφονται!
Ζωή-"μπαλάκι" μεταξύ τεσσάρων νοσοκομείων
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου, αρχίζει να βραδιάζει. Το σκοτάδι απλώνεται βασανιστικά, αργά και απειλητικά. Πρώτη επικοινωνία με το Ιπποκράτειο στην Αθήνα. Ο εφημερεύων καρδιοχειρουργός κρίνει τηλεφωνικά (!) (στην Ελλάδα που το μνημόνιο των ξένων τεχνοκρατών υποτίθεται μας βάζει σε τάξη, οι γνωματεύσεις γίνονται τηλεφωνικά) ότι το περιστατικό πρέπει να αντιμετωπιστεί συντηρητικά με τοποθέτηση stend, κάτι που αδυνατεί όμως να κάνει το Ιπποκράτειο και παραπέμπει στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Επικοινωνία των γιατρών του ΠΑΓΝΗ με το Ωνάσειο αυτή τη φορά, που αρνείται να παραλάβει τον ασθενή αφού εφημερεύει από την επομένη το πρωί, του Σαββάτου δηλαδή!!!
Η ελπίδα χάθηκε κάπου μεταξύ τηλεφωνημάτων Ηρακλείου-Αθηνών
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου. Πρωί, ξημερώνει ο Θεός με την αγωνία έκδηλη σε όλους, αλλά κυρίως στον ασθενή και τους συγγενείς του. Οι επιπλοκές και από άλλα όργανα του ασθενούς αρχίζουν να εμφανίζονται. Ξανά επικοινωνία με το Ωνάσειο. Εκεί ο εφημερεύων πλέον καρδιοχειρουργός δηλώνει αδυναμία να τοποθετηθεί stend στο νοσοκομείο (!) και παραπέμπει στο Αττικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Αυτό με τη σειρά του δηλώνει αδυναμία για άγνωστους λόγους και παραπέμπει στον "Ευαγγελισμό"!
Οι ώρες βασανιστικά περνούν, πλησιάζει μεσημέρι Σαββάτου, με επιδείνωση του 45χρονου ασθενούς στη ΜΕΘ του ΠΑΓΝΗ. Η αγωνία των γιατρών στο ΠΑΓΝΗ φτάνει στο αποκορύφωμά της, ενώ και ο συντονιστής του ΕΚΑΒ βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση για την αναλγησία κάποιων, ειδικών υποτίθεται στην Αθήνα, σε θέσεις-"κλειδιά" νοσοκομείων.
Επικοινωνία εκ νέου με τον εφημερεύοντα καρδιοχειρουργό του "Ευαγγελισμού". Εξηγούνται τα συμπτώματα για μια ακόμα φορά! Αυτός όμως (ω, τι ελληνικό θαύμα!) προτείνει άλλη θεραπευτική προσέγγιση του ασθενούς, χειρουργική επέμβαση αυτή τη φορά, και τον παραπέμπει στο εφημερεύον νοσοκομείο για καρδιοχειρουργικά περιστατικά, που είναι το... Ωνάσειο!
Νέα επικοινωνία με τον εφημερεύοντα του Ωνασείου, που αρνείται να παραλάβει το περιστατικό! Σε απόγνωση το συντονιστικό του ΕΚΑΒ πλέον επιβάλλει, υποχρεώνει και προχωρεί τελικά στην αεροδιακομιδή του ασθενούς στο Ωνάσειο.
Η φράση του συντονιστή του ΕΚΑΒ στο αεροσκάφος του, που υπερίπταται του Ηρακλείου, μέχρι τα νοσοκομεία και οι γιατροί των Αθηνών να αποφανθούν, είναι ενδεικτική: «Κατέβασέ το, κατέβασέ το, με δική μου ευθύνη, πάρε τον άνθρωπο από το Ηράκλειο για το Ωνάσειο...».
Ήταν αργά
Βράδυ Σαββάτου 23 Φεβρουαρίου, το C-130 απογειώνεται από το Ηράκλειο μεταφέροντας το 45χρονο ασθενή στο Ωνάσειο. Μετά όμως από 24 κρίσιμες ώρες. Είναι πολύ αργά το βράδυ του Σαββάτου. Πολύ αργά για όλους πλέον, και κυρίως για τον ασθενή, που αφήνει την τελευταία του πνοή στον προθάλαμο του νοσοκομείου, πριν προλάβουν να του προσφέρουν καμιά βοήθεια. Η νύχτα προχώρησε κι άλλο, βουβά πλέον.
Ιστορία πραγματική. Τα ονόματα όλων καταγεγραμμένα και οι συνομιλίες μαγνητοφωνημένες στο συντονιστικό κέντρο του ΕΚΑΒ.
Ερωτηματικά
Τα ερωτηματικά πολλαπλά, που περιμένουν απάντηση.
Ο "γραφειοκρατικός ίλιγγος" νοσοκομείων και γιατρών είναι προφανής. Τα αναπάντητα ερωτήματα όμως, όσο υφίστανται - σε μια εικόνα που θα μπορούσε να είναι ένα μυθιστόρημα τρόμου - φοβούμαστε ότι πολύ γρήγορα θα τα ξαναζήσουμε στον επόμενο συμπολίτη μας που θα χρειαστεί άμεση βοήθεια για ένα τέτοιο ζήτημα.
Ερωτήματα για την εδώ αδυναμία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, μέχρι την αδιαφορία του Λεκανοπεδίου. Από την ανυπαρξία συντονισμού μέχρι τα συμφέροντα που εμποδίζουν στο άνοιγμα δημόσιας καρδιοχειρουργικής κλινικής στην Κρήτη. Από τη διοίκηση της 7ης Υ.ΠΕ. Κρήτης, του νοσοκομείου, μέχρι την Ιατρική Σχολή (κυρίαρχα αυτήν), που στυλώνουν τα πόδια σε καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις επί 23 χρόνια!!!
Μέχρι να έρθει ο εκλεκτός στην ομήγυρή τους, σύγχρονος καρδιοχειρουργικός "Μεσσίας"; Σαν να μην υπάρχουν άλλοι ικανοί στο δύσμοιρο αυτό τόπο;
Η νύχτα δυστυχώς... προχώρησε κι άλλο. Και μας βρήκε όλους νυχτωμένους!
Με τους συγγενείς όμως ενός 45χρονου εκεί. Βουβά, δίπλα στο άψυχο σώμα του ανθρώπου τους.
Αλήθεια, ποιος τολμάει να τους πει πως, έστω και μια ελπίδα σωτηρίας να υπήρχε για τον άνθρωπό τους, χάθηκε κάπου μεταξύ τηλεφώνων Ηρακλείου-Αθηνών;
Ποιος θα τους πει ότι, έστω και στη μνήμη του, και κυρίως ως επιταγή συνείδησης για τους επόμενους, θα άξιζε να ρωτήσουν νομικά αν η υπόθεση έχει μια τέτοια διάσταση;
Όσο άνθρωποι θα φεύγουν από δίπλα μας με τέτοιο τρόπο, σε ένα τέτοιο δημόσιο σύστημα υγείας, τόσο ο επιθανάτιος ρόγχος του ίδιου του συστήματος θα ακούγεται πιο ηχηρά σε νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας. Εκεί που δεκάδες εργαζόμενοι όλων των βαθμίδων παλεύουν για να κρατήσουν στοιχειωδώς δημόσιο χαρακτήρα και υγεία για όλους...
Καληνύχτα σας!!!
Του Γιώργου Σαχίνη
