«Υπογράφοντας την έκκληση αυτή εκφράζουμε την εντονότατη ανησυχία μας για το μέλλον των νεοελληνικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του καθηγητή και διευθυντή του Νεοελληνικού Ινστιτούτου Μιχάλη Λασιθιωτάκη. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες για την εξασφάλιση της απρόσκοπτης λειτουργίας του Ινστιτούτου, οι αρμόδιες αρχές του Πανεπιστημίου δεν έλαβαν καμία πρωτοβουλία για την κάλυψη του κενού που δημιουργήθηκε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ζητούμε από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου της Σορβόννης να αναθεωρήσουν άμεσα τη θέση τους και να λάβουν όλα τα απαιτούμενα μέτρα που θα διασφαλίσουν τη συνέχιση του διδακτικού και ερευνητικού έργου του Νεοελληνικού Ινστιτούτου ώστε να αποφευχθεί ένα σοβαρότατο πλήγμα στις Νεοελληνικές Σπουδές στη Γαλλία»: Η έκκληση αυτή κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες στο Διαδίκτυο (όπου μπορείτε να τη βρείτε εύκολα και να την υπογράψετε), δεν είναι όμως η μόνη που κυκλοφορεί με θέμα τη διατήρηση έδρας Νεοελληνικών Σπουδών σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ταυτόχρονα, γίνεται προσπάθεια να διατηρηθεί και η έδρα Νεοελληνικής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Κέμπριτζ. Πριν από λίγο καιρό παρόμοια προσπάθεια είχε γίνει και για την έδρα Κοραή Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Κινγκς Κόλετζ (μια από τις παλαιότερες), συγκεντρώθηκαν πάρα πολλές υπογραφές, αλλά τελικά το μόνο που έγινε ήταν να απορροφηθεί από άλλο τμήμα του ίδιου πανεπιστημίου. Νωρίτερα είχαν κλείσει τρία τμήματα Νεοελληνικών Σπουδών στη Γερμανία (ανάμεσα στα οποία και αυτό του Πανεπιστημίου της Λειψίας που ήταν από τα παλαιότερα) κι από ένα στη Σουηδία, την Ιταλία, την Ολλανδία και την Αυστραλία.
Αμφίβολο είναι και το μέλλον των Νεοελληνικών Σπουδών και σε άλλες χώρες του κόσμου. Κύριες αιτίες, βεβαίως, η παγκόσμια οικονομική κρίση, που αναγκάζει πολλά ανώτατα ιδρύματα να κάνουν περικοπές, και η διαρκής πίεση να στρέφονται οι φοιτητές σε σπουδές χρήσιμες για τις αγορές.
Πέρα από αυτά, όμως, υπάρχει και η αδιαφορία του δικού μας κράτους. Η έδρα Κοραή, π.χ., ιδρύθηκε σε εποχές καθόλου εύκολες, το 1920, με πρωτοβουλία του Βενιζέλου (του Ελευθέριου, φυσικά), ο οποίος κατάφερε να κινητοποιήσει για τον σκοπό αυτόν πλούσιους ομογενείς, οι οποίοι και κάλυψαν όλα τα έξοδα. Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι παρόμοιο και τώρα; Ιδού πεδίον δόξης και για πολιτικούς και για χορηγούς: λαμπρό, αλλά όχι τόσο λαμπερό όπως τα συνήθη κοσμικά πολιτιστικά χάπενινγκ.
